تأثیر مداخلۀ مبتنی بر خودنظمی هیجانی بر الگوهای ارتباطی زوجین شهر اصفهان

هدف این پژوهش بررسی تأثیر مداخلۀ مبتنی بر خودنظمی هیجانی بر روی الگوهای ارتباطی زوج ها در شهر اصفهان بود. روش این پژوهش نیمه تجربی و طرح آن دو گروهی از نوع پیش آزمون ـ پس آزمون با گروه گواه بود. جامعۀ آماری این پژوهش همۀ زوج های دارای مشکل ارتباطی در نیمسال اول 1392 بودند که دامنۀ سنی آنان 25 تا 50 سال بود. حجم نمونه 18زوج و به شیوۀ نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. درنهایت زوج ها به صورت تصادفی در دو گروه گواه (9 زوج) و آزمایش (9 زوج) جایگزین شدند. اعضای هر دو گروه در سه مرحلۀ پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری پرسشنامۀ الگوی ارتباطی cpq کریستینسن و سالاوی (1984) را تکمیل کردند. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره و همچنین نرم افزار spss تحلیل شد. یافته ها نشان داد که مداخلۀ مبتنی بر خودنظمی هیجانی بر هر سه الگوی ارتباطی سازنده، توقع/ کناره گیری و اجتناب متقابل زوج ها تأثیر معناداری (05/0p<) داشتند. بنابراین داشتن مهارت های خودنظمی هیجانی بین همسران الگوی ارتباطی کارآمد و مؤثری را برای زندگی آنها رقم می زند و شدت ارتباط مخرب و همراه با تنش و تعارض را تا حد چشمگیری کاهش می دهد.